Falaise

13 04 2017

Misha de Ridder, Moon, 2011

Falaise

info

Misha de Ridder exposeert van 11 april tot 19 juni zijn nieuwste serie Falaise in de AMC Brummelkamp Galerie. Het AMC heeft zijn werk 'Moon' in de collectie,  dat op het Voetenplein hangt. Dat het daar nieuwgierigheid oproept is goed te merken. Veel bezoekers kunnen de neiging om De Ridders werken aan te raken niet onderdrukken en zijn maan is een favoriet mikpunt. Een medewerker van Kunstzaken poetst regelmatig vingerafdrukken op het glas weg.

De kleurige abstracties van De Ridder zien er raadselachtig uit. Je denkt aan combinaties van aquarelverf met zacht kleurpotlood, of wie weet heeft de kunstenaar wel pure pigmentpoeders over het papier uitgestrooid. Maar nee, het zijn echt allemaal foto's.

Gewapend met een technische camera trekt hij de natuur in, fotografeert zee, bergen, rotswanden vanuit allerlei standpunten, soms op het gevaarlijke af. Die dia's, analoog gemaakt, niets gemanipuleerd, laat hij uitprinten in een Duits laboratorium op uiterst glad papier. De inkt ligt er als een film op, wat die vreemde tactiliteit oplevert die kijkers niet kunnen duiden.

Voor de reeks Falaise, te zien op de expositie, reisde De Ridder gedurende anderhalf jaar regelmatig naar de Normandische kust. Hij fotografeerde er de zee en die grote rotswanden, inclusief alle aderen, lichttinten, eventuele mossen en gruis. Ze lijken onverzettelijk, deze wanden. Maar door natuurlijke processen zoals erosie zijn ze juist erg in beweging, verliezen hoogte, breken vaak af. Een verse breuk is wit, een wand die lang intact blijft wordt bijna zwart en wanden tussen die twee tegenpolen vangen en kaatsen licht in allerlei tinten. Een waar visueel spektakel, maar een spektakel dat onze ogen niet waarnemen. Wij zien alleen een witte wand. De Ridder weet beter: die wanden bestaan uit fossiel kristallijn dat alle tinten van de regenboog aan kan nemen, zelfs rood in de zonsondergang. Met zijn camera weet hij ze te vangen.

De zee is de bron die het licht van achter de rotsen terugkaatst naar de kliffen. Op De Ridders foto's zie je alleen zee, horizon en lucht, en alle gradaties van licht en kleur waar die in elkaar overlopen. Van de krijtbodem ook die door het water heen schemert. Het zijn foto's waarvoor de kunstenaar zelf bij eb soms diep de zee in liep, met een timer op zak omdat je tussen de krijtrotsen niet door de vloed wil worden verrast. Foto's waarmee hij laat zien dat er niet zoiets is als een onderscheid tussen mens en natuur. In een publicatie bij dit project noteerde hij de tijdstippen van de opkomst van maan en zon, cycli die van invloed zijn op de natuur, op zijn foto's en op onszelf. Alles wordt één.

De Ridder maakt beelden om je in te verliezen, om in te dwalen. Wat hij in feite doet is schilderen: schilderen met licht.

Who doesn't like cookies?